هویت بومی و منطقه‌ای اشعار منوچهر آتشی در محمل تمثیل

در دوره‌ای که «جهان‌وطنی» به‌شدت تبلیغ می‌شود، پاسداشت عناصر هویت‌بخش بومی و قومی، امری اجتناب‌ناپذیر و شایسته می‌نماید که بار این مهم را بسیاری از هنرمندان، شاعران و نویسندگان کشورها بر دوش می‌کشند. این پژوهش برآن است تا نشان دهد که «منوچهر آتشی» شاعر بلندآوازۀ جنوب در فضای سرشار از تبلیغات بنیان‌برافکن که از همه سو افکار را تسخیر کرده است، چگونه توانسته هویت بومی و منطقه‌ای خود را در فضای بیکرانۀ شعر ماندگار سازد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که آتشی برای نگهداشت عناصر هویت‌بخش بومی و منطقه‌ای خود، از بستر تمثیل سود جسته و با نقل روایت و ذکر خاطرات از گذشته‌‌ای بس دور تا زمان حاضر، هویت بومی را در شعرش خوانا و تأثیرگذار کرده است. سپس با تلفیق بین لغات، اصطلاحات، ضرب‌المثل‌ها و واژگان بومی منطقه خود با زبان رسمی فارسی، به این توانایی دست یافته تا هویت بومی و اقلیم و در نهایت اشعار خود را ماندگار سازد.